Olympische spelen
Het voelt een beetje leeg als ik thuiskom. Stil. Kaal. Ongezellig. En als ik de televisie aanzet realiseer ik me waardoor dit gevoel wordt veroorzaakt. De Olympische spelen zijn afgelopen…
De beelden die via mijn televisie het huis de afgelopen weken vulden zijn niet meer. Ja, de herhalingen: nog een keer de misser van Epke, de val van Annemiek van Vleuten en Dafne Schippers die haar schoenen van zich afsmijt. Maar de spanning is weg, de roem en het eremetaal zijn verdeeld en we gaan weer over tot de orde van de dag.
Persoonlijk vind ik het best jammer dat die spelen maar een paar weken duren. Ik vind het namelijk heerlijk om na een dag keihard werken, even mijn zinnen te verzetten en te kijken naar de prestaties van ‘ons volk’. Vol bewondering heb ik gekeken naar de Beach volleyballers. Wat een helden! Of wat te denken van ‘onze’ hockeydames? En de volleybalsters? Of Dorian van Rijsselberghe? Wauw! Wat een toppers allemaal!
De afgelopen weken merkte ik aan mezelf dat ik gewoon een soort van ‘trots’ met me meedroeg door wat ik zag gebeuren in RIO. En ik kreeg er inspiratie van. Mijn hersenen begonnen weer te kraken en mijn kladblok vulde zich elke dag een beetje meer met nieuwe, creatieve hersenspinsels.
Over de auteur
Fatih Kilic
Het begon allemaal tijdens mijn studie Commerciële Economie aan de Hogeschool Windesheim. Deze opleiding leerde me hoe producten of diensten het beste kunnen worden gekoppeld aan een specifieke doelgroep. Online én offline. De nieuwste ontwikkelingen op het gebied van internet en grafische vormgeving vormden een uitdaging voor mij. Toen ik ontdekte hoe achterhaald en gebruiksonvriendelijk veel websites waren, was voor mij de keuze snel gemaakt. Dit was mijn werkveld. Tijd voor een eigen bedrijf!
